"Es zwadde Mol drohd sich Oustern blouß nä uffem Babier se präsendiern: Lock-doun, Fernseh-Kerch un Telefongebabbel ånstatt ächdi G'sellichkeid zu de Feierdåe. Dodebei häwwe mä däs all sou näirisch, däs G'speer vun Ufferstehung! – Ver alle Dinge im Soziale, e gånz Johr unner Corona ohne G'sellichkeid, ohne Schmatz un Geknuddel, däs is hart. Mer Äldere schligge däs, mä hodd jå Vestånd, äwwer die Kinner, denne fehlt doch däs Beiennånnerhogge. Jeed Bobbelche will jå schon uff de Måme rimkrawwele un is seelich debei. Schogelåd unn Computerspeele kenne do nedd mid, menschlichi Neh gäid iwwer alles. Un dodevåu hånneld maoi klåni G'schichd."

De Oba un seu Enkelche
Die Ålde sinn doch eichendlich die Beste in de Familie. E Modder iss oft iwwerlast vun Beruf un Haushåld, en Babba hodd seu Ärwend, seun Veeun un machd alleweil ford.

Äwwer die Ålde, die Rentner, wånn se nedd gråd iwwer Monadde uff dene Kreizfåhrdschiffe orrä Mallorca unnerwägs sinn, kenne en Seeje seu, wånn se sich uff ehr Enkelche eulosse. Sou isses a mit sellem Oba un seum Enkelche, mä haße se Tanja. Wån die Äldern moijends frih mit Audogebrumm ford sinn, kehrt Ruh eu im Haus.

Tanja, es Bobbelche, is uffgewacht un hodd gemiedlich mit Oma un Oba g'friehstiggd. Die Oma bosseld dånn in de Kich un machd die Bedder. Äwwer de Oba gäiht in die Garaach nunner, sälli horrer in e Werkstatt imgemodelt mid allerhånd Werkzeig. Er is håld pensioniert un fraad sich ån seum Gårde un åm Schreunern. Un doo derf die klå Tanja mid. Doo muss mä a månchmol zum Baumåord naus, wou die Klå im Eukafswäilche kutschiert werd. Däs find die gånz klasse. Und dånn fuddern die zwaa alsemol håmlich e Worscht åm Stennche. Orrer Pommes, äwwer alles gånz im Geheume, die Måme derf däs um Himmels Wille nedd wisse! Die is nehmlich årg erpicht uff  g'sundi Ernährung, fer allem beim Kind, un hodd a e långi List uffgesetzt vun allem, wås die Tanja nedd esse derf. No ja, uff dere List kenne die Pommes un die Schokoplätzjen ruhich bleiwe, Hauptsach, de Oba vegisst se alsemol.

Dahåm rennt die Klå die Trepp nuff zu de Oma un verzäihlt, wås se alles g'säje hodd. Beim Middågesse vezäihlt de Oba dånn alles Wichtiche vun de Tour, dodenoo legt er sich e wink häi. Un unser Klåni schleeft a, äwwer blouß, wånn se mim Oba kuschele kånn. Dånn schnorche se im Duett uffem Kånebee.

Noch däre Paus gäihn se zåmme nunner in die Garach. De Oba legd seum Enkelche alles hoorklå ausenånner: Erschd es Brääd uff die Dischbladd, festschrauwe, dånn ausmesse. Un jetzt kimmd die Säg. Die is äwwer årg laut. Däs Bobbelche hodd oufångs aorji Ångst kadd. Do hodd de Oba däs Kind uff de Aorm genumme un es hodd  vun sicherer Häih aus alles gsähe. Seidhär isses fer die Tanja nedd mäi sou schlimm, wånn die Säg laut kreischd, wånn se sich dorch däs Holz frissd. Äwwer sie guggd doch liewer aus sicherem Åbstånd zu. Un däs ist jao gud sou.

Bohrmaschine mache dem Kind nix aus. De Krach steerd se nedd, uff em Oba seum Årm derf se die Maschin midhåle un vekind dånn vor de Oma stolz: „Häb gebohrt!“ Die sch`illt de Kopp un schennd: „Wås lernsde däs Kind nä fer e dumm Zeig, un g'fehrlich isses aa!“ Äwwer de Oba waß, wås er machd. Er bassd uff seun Goldschatz uff. So vegäihd die Zeid. Un båll is Oustern.

De Oba hodd mid seum Enkelche e groußi Holzbladd eukaafd. Do draus sägd er en schäine Ousterhås, deen mole die zwaa bundich ou. Un alles gånz håmlich. Die Oma derf nix wisse devou. Däs gidd e mords Iwwerraschung! Die zwaa sin gånz bei de Sach und die Aache leischde fer laurer Selichkeid.  

å ist der nasale Selbstlaut zwischen a und o liegend. Bsp. Nås= Nas, Stå=Stein     

Geschichte von Edith Keil, Illustration Herbert Ehmke  - Modautal, Frühjahr 2021